Według różnych źródeł po raz pierwszy nazwa wsi pojawiła się około roku 1300. „Ziboczicz” – pod taką nazwą została wymieniona w „Księdze uposażeń biskupstwa wrocławskiego”. W innych źródłach w 1453 roku Żywocice zostały wymienione, jako „Zywotitz”, a w roku 1534 jako „Zibetitz”. W 1845 roku wioskę wymieniono, jako „Zywodczutz” oraz pod nazwą „Zywodcyce”. Wieś zamieszkiwało wtedy 408 mieszkańców, a zabudowana była 43 budynkami. W latach 1934-1945 nazwę Żywocice przemianowano na „Oderwiese”.
Historycy sugerują pochodzenie nazwy wsi od nazwy osobowej Żywot(a). Z wioską były związane trzy folwarki oraz młyn wodny, zbudowany w 1848 roku.Do 1894 roku był własnością Adolfa Weichta. W roku 1894 został zakupiony przez rodzinę Kaisig. W roku 1944 został zbombardowany.
Herb Żywocic nie był zbyt skomplikowany. Pośrodku duża litera Z a na niej zawieszone grabie. Po lewej i po prawej stronie litery sierpy zwrócone ostrzami do środka. W górnym łuku dostrzegamy napis ZYWODCZUTZ GEM. SIG. (tzn. pieczęć gminy Żywocice), zaś w dolnym półkolu wpisano w KREIS OPPELN (tzn. powiat opolski).
Warto tu wyjaśnić, że kosa do XVIII w. miała ograniczone zastosowanie i kojarzyła się głównie z sianokosami i ze żniwami. Podobnie grabie. Gospodarze „siekli” wyłącznie trawę i owies, żyto dawniej żęto sierpem. Kosa i grabie stanowiły nierozłączny zespół narzędzi przy sianokosach i żniwach i dlatego pewnie znalazły się one w herbie. W ten sposób podkreślano rolniczy charakter tej miejscowości. Od połowy XIX w. następowało wypieranie dawnych sekretów gminnych przez pieczęcie bezherbowe. Uwidoczniono w nich wyłącznie nazwę wsi oraz powiatu. Tak jednak nie stało się z herbem Żywocic.
Zgodnie z zaleceniami heraldyków herby sporządzane w kolorach powinny tło mieć w kolorze niebieskim, grabie, kosisko złote (żółte), kosa srebrna (biała). Złoto symbolizuje w heraldyce światło, a z duchowych cech szlachetność, otuchę, wzniosłość i pracowitość. Stare pieczęcie gminne z XVIII stulecia generalnie ryto odwrotnie. Po odciśnięciu na papierze tło było czarne, zaś napisy i herby miały kolor biały.
Pod koniec XVIII stulecia, zgodnie z zaleceniami ówczesnych władz, każda wioska sprawiła sobie okrągłą pieczęć gminną, którą sygnowano ważniejsze dokumenty. W pieczęci takiej, zwanej przez miejscową ludność sekretem, oprócz nazwy gminy (tzn. wsi) oraz powiatu, umieszczono znak (herb) danej miejscowości. Ustalała to „gromada”, czyli zebranie wiejskie.